Net ging ik in het keukenkastje op zoek naar iets lekkers voor de kinderen en zag ik een zakje spicy Doritos chips die daar al een week onaangeroerd staat.
And then it hits me. Er is écht iets veranderd.
Het is 1 januari en ik voel me huge. En dat ben ik ook. Ik zit op de bank en mijn buik ploft over de rand van mijn joggingbroek.
Ik voel me opgeblazen en op de foto’s van afgelopen nacht zie ik behalve een fantastische avond, vooral dat ik echt te dik ben geworden.
Ik heb niet alleen meer een onderkin en een nog dikkere buik, ik zie dat ik ook 2 bovenbillen heb gekweekt.
Oké, mijn zandloperfiguur met bijhorende taille heb ik nog maar die bulten zaten er eerder niet en ik vind ze niet van toegevoegde waarde.
Net toen ik op de weegschaal stond, viel ik er van schrik bijna weer af.
Zó veel heb ik nog nooit gewogen. Het doet gewoon pijn dit getal te zien staan.
Mijn hele lijf schreeuwt dat het nu klaar is. Klaar met mijn overgewicht. Klaar met niet lekker in m’n vel zitten. Klaar met dat iets lekkers eten vaak snaaien wordt, en een wijntje drinken vaak zuipen.
Klaar met de gulzigheid. Klaar met altijd met eten bezig zijn, ongezond én gezond. Maar bovenal: klaar met de altijd aanwezige strijd met ‘Het Getal’.
Niet alleen het getal op de weegschaal doet pijn. Ik voel ook een gigantische frustratie over het feit dat ik alles moet laten staan en anderen niet.
Dat anderen eten wat ze willen zonder aan te komen en ik maar niet afval.
Als kind moest ik al ‘opletten’, zoals mijn moeder en de diëtist het noemden toen ik als 11-jarige aan de geroosterde boterhammen met komkommer moest.
Of aan de cracottes met light jam. Ik vond mezelf toen niet dik, ik sportte geregeld en werd op school niet gepest. Wel was ik bij de schoolarts steevast iets te zwaar en daarom nam mijn moeder me met de beste bedoelingen mee naar een diëtist.
Die goede bedoelingen hebben er ingehakt: ik was dus te dik. En dus niet mooi,
en dus niet goed. Die gedachten hebben, mijn puberteit beheerst.
Mijn 2 oudere broers en mijn ouders waren alle 4 slank.
Ik werd wel altijd al stevig of molligen door mijn broer zelfs liefkozend ‘gezellig dikkerdje’ genoemd. Maar nu was ik dus blijkbaar echt dik.
Net toen ik op de weegschaal stond, viel ik er van schrik bijna weer af.
Het verplicht afvallen onder toeziend oog van iedereen voelde als straf.
Dat de buiten wereld aan mijn eetgewoontes kon zien dat ik aan de lijn was, vond ik vernederend.
Ik had het idee dat iedereen lette op wat er in mijn mond verdween.
En ondertussen keek ik jaloers toe hoe anderen nog een boterham met chocopasta smeerden als ik met lange tanden aan mijn toast met komkommer zat.
Ik kreeg een ongezonde verhouding met de weegschaal en met eten. Wegen deed ik meerdere keren per dag en soms at ik de hele schooldag niet, om rond een uur of 3 een hele zak paprikachips weg te werken.
Wonder boven wonder gaf mijn eerste vriendje me op mijn 15de zo ontzettend veel zelfvertrouwen dat ik vanaf toen weer tevreden was met mijn lijf.
Tot een jaar of 2 geleden. Na een fysiek zware periode kwam ik ineens flink aan. Het ging er moeizaam weer af en de frustratie, en strijd met de weegschaal slopen terug in mijn leven.
En zo had ik vanaf eind november weer geen pepernoot aangeraakt, of überhaupt geen suiker of koolhydraat. Maar toen er na 3 weken 0,0 gram af bleek te zijn, sloeg ik om: dan snaai en drink ik toch gewoon net zo hard met iedereen mee?!
Dus ging ik los. Want dat is wat ik dan doe. Ik negeer dat mijn broek misschien wel lekkerder zit na die 3 weken, ik bedenk niet dat ik veel heb gesport en dat spieren zwaarder zijn dan vet.
Ik lap aan mijn laars dat het gewoon gezonder is om niet alles te eten wat ik lekker vind.
En dan kan het me dus allemaal niks, meer schelen. Ik heb nooit eetbuien ofzo, hoor. Maar in zo’n fase zal ik geen wijntje, stuk taart, zakje chips of schaal met bitterballen aan me voorbij laten gaan.
En dat “schijt aan alles’-gevoel brengt me uiteinde lijk weer terug bij de weegschaal. Met spijt.
Nog hangend op de bank geef ik me op voor een online training.
Denk je slank, en ik mail een acupuncturist dat er lichamelijk toch iets mis met me moet zijn.
Hormonen uit balans? Roept u maar. Maar stiekem weet ik wel beter. Het is mijn hoofd. Dat is niet in balans.
Want het is toch niet normaal dat ik alleen in uitersten kan eten? Dát moet veranderen.
Op 2 januari sta ik voor de laatste keer op de weegschaal — mijn goede voornemen voor dit jaar is om er vanaf nu niet meer op te gaan staan. Ik begin met het opschrijven van alles wat ik eet.
Mijn zakformaat notebook met gouden pailletten gaat overal mee naartoe. En ik schrijf alles op. Dat resulteert eigenlijk meteen in alleen maar gezond eten.
En dat houd ik vol. Met gemak. Want dit kan ik óók, ik kan heel goed gezond leven. Noem een boek over voeding en ik heb het gelezen.
Ik ben 2 jaar geleden ook prima afgevallen met Weight Watchers, maar mijn streefgewicht, oftewel een gezond bmi, haalde ik nooit.
Waarom niet? Door die weegschaal.
Na de hypnose dénk ik niet eens meer aan eten…
Na een aantal keer ongewenst resultaat gooide ik het bijltje erbij neer.
En dat is precies waar ik nu ook bang voor ben. Dagelijks spookt het door mijn hoofd: ik ben nú goed bezig, maar hoe lang houd ik het vol? En hoe je het ook wendt of keert, ik ben de hele dag met eten bezig.
Als ik thuis werk, ga ik meerdere keren op zoek in de kast. Weliswaar naar iets gezonds, maar toch. En op de redactie staat de snoeppot de hele dag naar me te lonken, terwijl ik niet eens van snoep houd. Ik heb gewoon zin om iets te eten.
Als ik op een avond thuis in huilen uitbarst omdat de frustratie die dag nogal hoog is
opgelopen, zie ik op Facebook een berichtje van een praktijkgenoot van mijn vriendin:
“Haal én houd je goede voornemens voor het nieuwe jaar met behulp van hypnose”
Ik heb al eerder over hypnose gelezen, maar het leek me een beetje gek, zomaar bij een vreemde.
Jiska blijkt al jaren een collega van mijn vriendin te zijn. Ik meld me aan voor een intakegesprek, misschien kan zij me helpen.
Aan de telefoon zegt ze al dat ik de acupuncturist wel kan afbellen, want dit gaat werken.
Dat mensen konden zien dat ik aan de lijn was, vond ik vernederend. Iedereen lette op wat er in mijn mond verdween.
Tijdens de intake legt ze me uit wat hypnotherapie inhoudt. In het kort: door in een diepe trance te gaan, kom je bij je onderbewuste en kun je situaties ‘overschrijven’ zodat de lading verdwijnt.
Samen bekijken we of we een klik hebben en of ik opensta voor hypnose.
Ze laat me wat simpele testjes doen. Ik lijker inderdaad open voor te staan en voel me op m’n gemak bij haar, dus ik wil het wel proberen.
Dan legt ze een pen voor me op tafel en vraagt of ik die wil proberen op te pakken. Ik pak de pen op. “Nee,” zegt ze streng “Nu pakje ‘m op. Je moet ‘m probéren te pakken.
Ik kijk haar niet begrijpend aan. Ze geeft me een knikje richting de pen en ik beweeg
langzaam mijn rechterhand naar de pen, houd mijn hand er nog even boven —gaat ie straks zweven?! en kijk haar vragend ‘aan. “Lukt niet, he?”zegt ze triomfantelijk.
“Probéren werkt niet. Als je iets wilt, moet je het dóén. Niet proberen.”
Jou mag ik wel, denk ik. En zo trekt Jiska me over de streep om bij haar in hypnotherapie te gaan. En ook écht voor een gezond bmi te gaan.
Als ik daarna op de fiets zit, kan ik niet anders dan aan Victor Mids denken en moet ik even gniffelen. Ik vind het spannend, maar ook reuze interessant.
Jiska heeft me een snelhechter voor ‘een gezonde lifestyle’ meegegeven. Ze wil me alleen helpen met afvallen met hypnose als het op een verantwoorde manier gaat, daarom heeft ze dit programma met een diëtist samengesteld.
Dus toch een dieet, denk ik nog. Maar als ik de papieren doorlees, zie ik dat het niet heel anders is dan wat ik nu al doe. Het is geen dieet maar een lifestyle.
De week erop ga ik voor het eerst bij haar in hypnose. Ik ervaar het als een heel diepe meditatie Ik ben compleet ontspannen, als geestelijk.
Maar alles wat ze zegt, hoor ik duidelijk en ik kan ook gewoon nadenken. Ze leert me zelfhypnose.
Als ik met mijn vinger mijn been, de tafel of een andere ondergrond aanraak, ga ik een minuut in hypnose — daarna maakt mijn onderbewustzijn me vanzelf weer wakker. Dit moet ik de komende tijd 5 keer per dag doen.
Eenmaal weer thuis schiet ik in de stress. Ineens ben ik doodsbang dat ik bijvoorbeeld achter het stuur in slaap val. Ik bel haar op en ze stelt me gerust: “Dat kan niet. Zolang je iets niet wilt, gebeurt het niet”.
Ik krijg er vertrouwen in en naarmate ik de zelfhypnose vaker ervaar, vind ik het zelfs prettig. Zo komt het dat ik die week geregeld een minuutje (soms zelfs stiekem op de WC) totaal ontspannen met mijn hoofd naar voren gebogen zit.
Deze oefening is belangrijk om het paadje in m’n hersenen korter te maken, zodat ik volgende keer bij Jiska, voor het echte werk, snel in diepe hypnose kom.
In hypnose lukt het om de negatieve lading af te halen van het onderwerp dat me jaren heeft beheerst.
Dan is de dag van de — hoe ik het zie — levensveranderende therapie daar. Ik ben gespannen, maar Jiska stelt me gerust.
Als ik eenmaal comfortabel op de bank lig, brengt ze me in hypnose. Ze vraagt me het gevoel van frustratie te voelen en groter en groter te maken.
Zó groot dat ik het voel in m’n hele lijf. Ik voel warme tranen over mijn wang glijden als ze ineens zegt:
“En nu ga je terug naar het allereerste moment dat je dit voelde”
Ik bespaar je de details, maar ik ging terug naar een situatie op m’n 12de waarin mij als enige, in een groep iets werd ontzegd.
Die situatie zijn we samen gaan veranderen.
Na de sessie, waarin Jiska me ook hielp andere opgekropte gevoelens los te laten en me een energieboost gaf kijk ik in de spiegel naar een ontspannen Mirjam.
Met een glimlach van oor tot oor.
In de week die erop volgt sta ik versteld van het effect.
Ik ben gewoonweg vergeten mijn voeding bij te houden ín mijn boekje, ik dénk niet aan eten. Ze gaf ook als suggestie om geen tussendoortjes meer te nemen, alleen 3 gezonde maaltijden.
Dat leek me ronduit onmogelijk. Maar je raadt het al: ik kan makkelijk zonder.
Blijkbaar is het gelukt om tijdens de hypnose de negatieve lading af te halen van het onderwerp dat me jaren heeft beheerst.
Het voelt als een opluchting en geeft me veel rust. Die sessie was ruim 6 maanden geleden.
Inmiddels heb ik nog een puntjes op de sessie gehad en elke dag luister ik thuis een mp3 om ín hypnose te gaan.
Het sluitinkje van mijn beha kan 2 standjes strakker, mijn broeken zitten weer lekker of zijn zelfs wat te wijd.
En laatst vroeg een collega die ik een tijdje niet had gezien of ik misschien iets kwijt was.Ik neem aan dat ze niet mijn verstand bedoelde.
Ik weet niet of ik al bijna op m’n streefgewicht ben, want ik sta niet meer op de weegschaal.
Maar ik voel me fantastisch. Dus ik ga gewoon zo door. Zo nu en dan drink ik een wijntje mee en als mijn maag echt knort, neem ik heus wel een tussendoortje.
Maar niet omdat ik de drang heb dat ik móét ten.
Net ging ik in het keukenkastje op zoek naar iets lekkers voor de kinderen en zag ik een aangebroken zak spicy Doritos; mijn lievelings.
Die zak ligt daar al zeker een week aangebroken te zijn, bedacht ik.
And then it hits me: er is echt iets veranderd.
